Als aliens bestaan, waar moeten we ze dan zoeken? En hoe zien ze er eigenlijk uit? Niet alleen ufologen, maar vooral ook serieuze wetenschappers houden zich met deze vragen bezig.

Het heeft grote tentakels en uit zijn bek vol puntige tanden druipt drab. Het boze wezen legt eieren als een reptiel en als hij je beet krijgt, rukt hij krijsend je hoofd eraf, tenzij hij zichzelf E.T. noemt en op een fiets door de lucht vliegt. Ons beeld van buitenaardse wezens is sterk beïnvloed door wat Hollywood ons voorschotelt. Intussen doen wetenschappers serieus onderzoek naar buitenaards leven: wanneer kan dat ontstaan, waar zouden we het kunnen vinden en hoe zouden aliens er dan uit kunnen zien?

Laten we beginnen bij de definitie van leven. 

Een mens leeft, net als een korstmos, maar de rots waarop die groeit niet. Het verschil tussen korstmos en rots is dat de rots passief is. Hij kan slijten door water, barsten door een boomwortel en verbrokkelen, maar niets van dat alles gebeurt op eigen initiatief. Een korstmos lijkt misschien ook niet erg actief, maar schijn bedriegt: hij doet alles om voort te bestaan. Korstmos repareert zichzelf, plant zichzelf voort en past zich aan de omgeving aan. Daarmee onderscheiden alle levende organismen zich van niet-levende objecten.

Eiwit is leven

Al het leven op aarde bestaat uit cellen vol met water en eiwitten. Die eiwitten spelen de hoofdrol in alles wat leven onderscheidt van niet-leven: groei, voortplanting, reparatie, aanpassing. De bouwstenen voor eiwitten, aminozuren, zijn ooit ontstaan uit veel eenvoudiger moleculen die al miljarden jaren geleden op aarde te vinden waren. Hoe dat precies in zijn werk ging, hebben wetenschappers nog niet uitgevogeld. En hoe de stap van aminozuren naar levend organisme verliep, is al helemaal een mysterie. Onderzoek naar dit raadsel kan niet alleen inzicht geven in onze eigen ontstaansgeschiedenis, maar ook veel vertellen over de mogelijkheid van leven op andere planeten.

Lees verder in Quest (Blendle)