De onafhankelijkheid van veel wetenschapsjournalisten laat te wensen over. Als we niet uitkijken, komt de mokerslag voor de journalistiek straks vanuit ons eigen midden.

Ik dacht dat mijn ogen me voor de gek hielden. Toch stond het er echt, zwart op wit, in een kort mailtje:

‘Ik stel voor dat je het onderwerp laat rusten.’

De mail was afkomstig van de bestuurswoordvoerder van een universiteit, die niet gecharmeerd was van mijn idee voor een artikel in De Volkskrant. Het was het begin van een korte, maar heftige mailwisseling, die ermee eindigde dat ik belandde op een zwarte lijst van de universiteit (of er nog meer schrijvers op staan, weet ik niet). Bovendien belde de woordvoerder naar al zijn collega’s van de overige universiteiten om ze te waarschuwen voor mijn demonische plannen.

Ik wist niet wat me overkwam.

De opdracht en de knipoog

Het zat zo: een communicatiemedewerkster van dezelfde universiteit had mij gevraagd of ik in opdracht van hen teksten wilde schrijven in het kader van een fondsenwervingscampagne. Er was juist een afdeling opgezet om vrijgevige alumni en liefdadigheidsinstellingen vakkundig warm te maken voor ‘maatschappelijk relevante onderzoeksprojecten’. Een vergelijkbare campagne, vertelde de medewerkster enthousiast, had de universiteit van Wageningen al miljoenen opgeleverd. Ook andere universiteiten waren hard bezig om hun fondsenwerving te professionaliseren.

Ik bedankte vriendelijk voor de opdracht, maar het onderwerp interesseerde me wel. De universiteitskrant had al een groot artikel besteed aan de plannen en ik vermoedde dat De Volkskrant wel geïnteresseerd zou zijn in een achtergrondverhaal over deze trend in Nederland. De communicatiemedewerkster nam mijn weigering sportief op: jammer, maar als ik informatie voor mijn artikel nodig had, wist ik haar te vinden! In haar mail voegde ze een knipoog toe.

Dit artikel verscheen op Reporters Online en is te lezen via Blendle.